Sylvia wil niets weten van seks totdat ze Ray Ray tegen het lijf loopt en haar seksualiteit plots op hol slaat.
A Dirty Shame is door Rick Schuttinga op 9 mei 2023 beoordeeld met een 6 / 10.
Let's go sexing! Het onderwerp wat John Waters dit keer onder handen neemt is seks, en dan met name betutteling en preutsheid. Gaandeweg neemt hij religie ook flink op de hak. Waters predikt seksuele vrijheid en tolerantie, en die is er in zijn wereld in talloze smaken - waarvan sommige hopelijk zijn verzonnen.
Doe het goed of doe het niet. Moet iets opvallen dan maak je het extra groot. Het moet één van de vele motto's zijn waar Waters mee werkt. De voorgevel van Caprice (Selma Blair) valt in deze categorie en heeft wel degelijk een oorsprong en een reden.
‘Let's go sexing!’
A Dirty Shame is een onvervalste Waters. Het onderwerp schuurt, de oneliners zijn weer treffend en je moet vaak lachen om alle gekkigheid - de dickpick was er al twintig jaar geleden, toen nog als analoge polaroidfoto. Ondanks de prima komedie weet de film je niet volledig mee te krijgen. Het zijn de inzetjes, droomsequenties met klassieke shots en de special effects die dusdanig uit de toon vallen dat je uit de sfeer getrokken wordt. Niet alle grappig bedoelde scènes werken even goed. De eekhoorn is zo slecht gedaan dat het neigt naar grappig zonder echt leuk te worden. The Pope of Trash heeft geen CGI nodig.
Waters heeft later gezegd dat de rol van Big Ethel naar Divine zou gaan. Nu doet Suzanne Shepherd het prima, maar je ziet gelijk voor je hoe Divine dat personage voortreffelijk had ingevuld. Helaas is A Dirty Shame alweer de vijfde film die Waters zonder zijn muze moet maken.
De film is grof, dus als je snel op je tenen bent gestapt dan kun je A Dirty Shame beter links laten liggen - maar dat is eigenlijk met al Waters' films.
