Om zijn scheiding van Jo (Helen Hunt) af te ronden reist meteoroloog Bill (Bill Paxton) naar Oklahoma te midden van het tornadoseizoen. Daar aangekomen wakkert het natuurgeweld zijn liefde voor tornado's én Jo weer aan.
Twister is door Vince Christiaans op 9 juli 2024 beoordeeld met een 6,5 / 10.
Waarschijnlijk denk je bij het horen van de naam Twister het eerst aan dat gezelschapsspel waarbij je als kind bijna je arm uit de kom trok en daarna denk je misschien aan die film over vliegende koeien die je ooit op tv hebt gezien. Dat is ongeveer de status waarin Twister zich sinds de jaren negentig bevindt: de vergeten kaskraker van de bekendste Nederlandse regisseur die niet Paul Verhoeven heet. Toch dook er onlangs een trailer op voor een vervolg.
Je kunt stellen dat de bodem van de put is bereikt, maar toch zetten de filmmakers in op een kassucces van niveau. Met het stormachtige weer van deze zomer lijken zelfs de weergoden te worden ingezet voor een extra marketingpush. Echter, voordat we Twisters in de bios kunnen opzoeken zullen we nog even genoegen moeten nemen met het origineel. Is Twister nog steeds zo'n wervelend succes als in 1996?
‘Regisseur Jan de Bont voert de eeuwige strijd tussen realisme en Hollywoodmagie.’
De film begint met een korte proloog waarin een boerengezin wordt getroffen door een tornado. Meteen schakelt regisseur Jan de Bont over op de spektakelmodus, want de special effects en sounddesign zijn de echter sterren van deze film. Hierna neemt Twister gas terug en maken we kennis met onze helden Jo (Helen Hunt) en Bill (Bill Paxton); twee meteorologen die op het punt staan te gaan scheiden.
Hier begint het te rommelen. In rap tempo zet Twister alle filmclichés op een rijtje. Het plot volgt een formule die in de jaren negentig haast heilig was in Hollywood maar zelden zo doorzichtig werd ingezet als hier. Van de liefdesperikelen tussen onze hoofdpersonages tot de gewetenloze concurrent Jonas (Cary Elwes) die eigenlijk geen enkele rol van betekenis speelt in het verhaal.
De grootste problemen komen dus voort uit script van Michael Crichton en zijn toenmalige echtgenote Anne-Marie Martin. Als auteur van o.a. The Andromeda Strain en Jurassic Park kon Crichton zijn formulistische werkwijze vaak verbloemen door de manier waarop hij complexe wetenschappelijke theorieën in zijn boeken verwerkte, maar in een film is geen tijd voor lange monologen waarvan kijkers iets kunnen opsteken.
Alle interessante achtergrondinformatie wordt bedolven onder het geraas van special effects. Natuurlijk zijn de digitale tornado's en de destructie die ze aanrichten prachtig om te zien, maar het gevaar wordt regelmatig bijgesteld naar wat het scenario verlangt dat er gebeurd. Zo wordt een vrachtwagen door de lucht geslingerd terwijl de pick-up van onze helden ongeroerd achterblijft. Je zou haast denken dat de starpower van Hunt en Paxton een natuurkracht op zichzelf is.
In die zin voert Jan de Bont de eeuwige strijd tussen realisme en Hollywoodmagie, maar in tegenstelling tot zoveel moderne blockbusters blijven de effecten in Twister zelfs na bijna dertig jaar geloofwaardig. Het beperkte gebruik van digitale technieken in combinatie met veel praktische effecten en fantastisch geluidwerk zorgt ervoor dat het natuurgeweld nog steeds een verpletterende indruk maakt.
Te zien op Prime Video
