Een bende van surfende neonazi's legt hun claim op het "nieuwe" strand, waar hun leider "Adolf" (Barry Brenner) als führer over zal heersen boven alle overige surf-bendes. Wanneer ze zich schuldig bevinden aan een fataal haatmisdrijf komt de moeder van het slachtoffer wraak nemen.
Surf Nazis Must Die is door Phil Haar op 7 februari 2024 beoordeeld met een 4,5 / 10.
Vooruit, lees de titel en grinnik even over hoe stom het klinkt. Als je dat eenmaal hebt laten gaan dan gebeurt er wel weer iets anders gestoords op beeld want het besef komt dat je een film aan het kijken bent van Troma, een productiehuis dat bekend staat om hoe moedwillig debiel en controversieel ze zijn, deze film is geen uitzondering op die regel. Je bent pas bij de opening en de bendeleider (die zichzelf on-ironisch Adolf noemt) is aan zijn jongste bendeleden (kinderen van misschien 12 jaar oud) aan het uitleggen hoe 'goofy-footers' (surfers met hun rechter voet voor) een ondergeschikt ras zijn. Wanneer het kwartje valt dat alle hoogstaande bendeleden zijn vernoemd naar bekende nazi's (zoals Eva Braun en Josef Mengele) en dat ze op diverse manieren lijken te falen met het tekenen van hakenkruizen, dan komt het inzicht dat Troma niet bepaald bezig was met het opperen van vernieuwende ideeën over fascistisch gedachtegoed. Troma-films baseren zichzelf vaak op shockerende humor, en daarbij hoort ook ongefilterd racisme, seksisme, geweld en onderbroekenlol. Als dat is waar je naar op zoek bent dan hebben ze gek genoeg geen tekort aan films die beter zijn toegespitst op die verwachtingen.
‘Het is alsof je kijkt naar het zoveelste passie-project van een collectief sociopaten.’
De Surf Nazis worden de machtigste bende op het strand en roepen alle bendes op om hun bewind te gehoorzamen. Na een aardbeving is de bejaarde Eleanor (Gail Neely) haar huis kwijt en beland ze in een tehuis dichtbij het strand, waar haar zoon Leroy (Robert Harden) haar regelmatig komt bezoeken. Als Leroy als man van kleur op het strand wordt aangesproken door Adolf loopt het slecht af, wat 'Mama' Eleanor op het pad zet om wraak te nemen. Het hoogtepunt van deze film is dan ook vooral de wraakacties van een oma die op surfende neonazi's jaagt met een absolute overhand, waar loutere justitie in te vinden is. Het is ook simpelweg een onserieus antwoord op een onserieus probleem, wat ontzettend luchtig is aan de hand van hoe serieus dit onderwerp eigenlijk is. Je moet hier als kijker maar snel vrede mee maken, want deze films nemen zichzelf ongeacht de inhoud nooit serieus.
Troma werkte altijd al met een beperkt budget, wat een charme met zich mee brengt voor kijkers die houden van dom plezier, puur gebaseerd op de inhoud. Hoewel hun grotere projecten van dit tijdperk zoals The Toxic Avenger (1984) profiteren van gruwelijke praktische effecten laat deze film jammer genoeg meer aan de verbeelding over dan wenselijk zou zijn. Het is visueel oninteressant, maar dat wil niet zeggen dat het saai is. Al is het verhaal tussen de regels door enorm onsamenhangend, zijn de ontwikkelingen van het verhaal toch meeslepend op de stomste manieren. Je bent elk moment bewust van het feit dat je aan het kijken bent naar een werk dat zich niet voor probeert te doen als meer dan een hoop onbeschaamd afval voor je netvlies, Troma-films weten altijd precies wat ze zijn. Het acteerwerk is niet goed, maar voelt op elk moment toch gek genoeg betrokken, Gail Neely met name steelt de show als wraakzuchtige bejaarde nazi-jager en lijkt enorm veel plezier te hebben gehad met deze rol. Dit valt vaak te zeggen van acteurs die met deze films meedoen. Het is alsof je kijkt naar het zoveelste passie-project van een collectief sociopaten, dus je probeert het maar op die manier te behappen. Als je je eraan overgeeft kan je hier wellicht nog plezier aan beleven.
