Twee twintigjarigen brengen een volle dag door na een onenightstand en dat gaat niet gelijk over rozen.
Medicine for Melancholy is door Rick Schuttinga op 12 december 2023 beoordeeld met een 7 / 10.
Moonlight (2016) was Barry Jenkins' tweede speelfilm en direct een prachtige. Acht jaar eerder maakte hij op 29-jarige leeftijd zijn debuut met Medicine for Melancholy.
De film opent wat ongemakkelijk, niet vanwege verhaal maar je ziet aan het camerawerk, licht en geluid dat dit geen grootse, professionele productie betreft. De dialogen en montage lopen wat stroperig. En dan lees je achteraf dat de film is gedraaid voor maar 13 duizend dollar en groeit je bewondering meteen.
‘Dat specifieke zondagse gevoel van een vrije dag waarop niets moet en alles mag.’
Medicine for Melancholy moet even opstarten, maar weet al vrij snel een bepaalde sfeer te creëren waar je makkelijk in meegaat. Micah en Jo' moeten elkaar niet en de kijker blijft ook op afstand. De verwachting was iets meer romantiek, maar dit verhaal is daardoor juist erg realistisch geworden. Twee mensen die na een intieme nacht elkaar pas echt leren kennen in nuchtere toestand en erachter komen dat ze elkaar aantrekken én afstoten.
Het draait om twee mensen die langzaamaan dichter tot elkaar komen, met op de achtergrond de ras- en huisvestingskwesties van Los Angeles. Micah gooit er steeds weer zijn gedachtes en frustraties uit over zware onderwerpen, terwijl Jo' het allemaal luchtig wil houden.
Een debat in een cultuurcentrum om de huisvestingskwestie te benadrukken voelt misplaatst. Hier haalt Jenkins de focus langdurig weg van het tweetal en dat is zonde.
Ondanks de activistische thema's blijft dat specifieke zondagse gevoel overeind van een vrije dag waarop niets moet en alles mag - iets wat samen met ontdekkende liefde doet denken aan Porto. Laat je meevoeren op het avontuur wat de dag voor je in petto heeft. Het toeren door de stad, vergezeld door heerlijke muziek werkt goed. Het beeld is ontdaan van bijna al zijn kleur, het blauw-grijs lijkt bijna op zwart-wit maar is het niet.
Medicine for Melancholy is anders in stijl en aanpak dan Jenkins' twee latere films, maar in onderwerp hebben de drie toch zeker overeenkomsten. Jenkins heeft echt iets te vertellen. Het is dan toch teleurstellend te zien dat de filmmaker als regisseur is verbonden aan een live-action remake van Disney over Mufasa. Hopelijk verliezen we deze mooie regisseur niet aan het grote geld en de grote filmstudio's. We gaan het zien over exact een jaar.
