Als hun geadopteerde dochter Maisie (Isabella Sermon) wordt gekidnapt door huurlingen raken Claire Dearing (Bryce Dallas Howard) en Owen Grady (Chris Pratt) verstrikt in de duistere wereld van dinosmokkelaars en hun geheimzinnige opdrachtgevers.
Jurassic World: Dominion is door Vince Christiaans op 3 juni 2022 beoordeeld met een 6,5 / 10.
Jurassic World: Dominion is een beetje als een Rotterdamse kubuswoning. Het ziet er allemaal heel interessant uit en je kunt er in principe wel in wonen, maar wil je er enig woongenot aan beleven dan moet je door de vele praktische tekortkomingen heen kunnen kijken. In de basis heeft deze film alles waar je op hoopt in een Jurassic Park-film. Het probleem is alleen dat je je tegelijkertijd door een hoop stompzinnigheid moet worstelen die de filmmakers beter achterwege hadden kunnen laten.
Voor dit zesde deel in de Jurassic-franchise keert Colin Trevorrow terug als regisseur. Met zijn rentree verdwijnt alle visuele flair via de achterdeur, want in tegenstelling tot Steven Spielberg - regisseur van de eerste twee Jurassic-films - heeft Trevorrow geen gevoel voor actie. Zijn actiescènes zijn vaak onoverzichtelijk gefilmd en chaotisch gemonteerd, waardoor er een opvallend gebrek aan spanning ontstaat. Waar Spielberg zijn personages in gevaar bracht door middel van een zorgvuldige opbouw raast Trevorrow van lege climax naar lege climax.
‘Het is regisseur Trevorrow gelukt om de laatste stuiptrekkingen van deze franchise prettig te laten verlopen.’
Dit hoge tempo is ook wel nodig, want Jurassic World: Dominion bevat genoeg plotlijnen voor maar liefst drie films. De twee belangrijkste draaien om de ontvoering van het gekloonde meisje Maisie en een plaag van genetisch gemanipuleerde sprinkhanen die de voedselketen aan het wankelen brengen. Zoals je ziet hebben beide verhaallijnen maar weinig te maken met dinosauriërs. Dit is vrij eigenaardig, want ook al zijn ze niet direct betrokken in het plot, mensen verwachten toch een aantal vraatzuchtige dino's in hun Jurassic-film.
Gelukkig is er aan sauriërs geen gebrek; de filmmakers vinden allerlei gekunstelde manieren om deze prehistorische dieren in het geheel te betrekken. Zo speelt een van de aardigste actiestukken zich af op een zwarte markt waar niet alleen gesmokkelde dieren worden verkocht, maar ook dinogevechten worden georganiseerd. Dit zijn het soort vernuftige ideeën waar het in de vorige films aan ontbrak. Het is jammer dat de filmmakers pas in het slotstuk op de proppen komen met dit soort concepten en dat ze vervolgens nauwelijks tot hun recht komen.
Toch is Dominion een aanzienlijke verbetering ten opzichte van Fallen Kingdom (2018) - een film die eigenlijk vooral oersaai was. Net als Jurassic World (2015) is in Dominion nog een schijntje van de oude magie te bekennen, hoewel er in deze film enigszins wordt valsgespeeld door de herintroductie van Sam Neill, Laura Dern en Jeff Goldblum in hun originele rollen. Deze veteranen krijgen ook nog opvallend veel te doen, aangezien de superieure plotlijn volledig aan hen gewijd is.
Dit is slecht nieuws voor Chris Pratt en Bryce Dallas Howard. De aanwezigheid van de drie oude bekenden maakt pijnlijk duidelijk hoe mager hun personages wel niet zijn en hoe weinig persoonlijkheid ze aan deze rollen hebben toegevoegd. Natuurlijk waren de rollen van Alan Grant, Ellie Sattler en Ian Malcolm ook niet veel meer dan karton, maar Neill, Dern en Goldblum voorzien hen nog steeds van voldoende charme en menselijkheid om hen tot geliefde personages te maken.
Hoewel Jurassic World: Dominion definitief laat zien dat deze franchise tot stof mag vergaan is het Trevorrow toch gelukt om de laatste stuiptrekkingen van deze kolos prettig te laten verlopen. Noem het een opleving. Fans kunnen zich voorbereiden op een slotstuk vol prehistorisch vermaak verpakt in een verhaallijn die barst van de kinderlogica. De hoogtes van Steven Spielberg's origineel worden nooit bereikt, maar aan de andere kant daalt de film ook niet af tot de diepe dalen van Jurassic World: Fallen Kingdom.
Te zien op Pathé Thuis en SkyShowtime
