Een strijd om de troonopvolging binnen Huis Targaryen, 172 jaar voor de geboorte van Daenerys Targaryen.
House of the Dragon - Seizoen 1 is door Rick Schuttinga op 22 januari 2023 beoordeeld met een 5,5 / 10.
Weet je nog, seizoen één van Game of Thrones in 2011: die verrassende en wereldveranderende wending met Ned Stark (Sean Bean)? Op het puntje van je stoel, mond wagenwijd open, een schok door het lijf. Dit effect kwam niet alleen doordat de gebeurtenis zo groots was, vooral ook omdat je het personage in je hart had gesloten. Je leefde met hem, en vele anderen mee.
In Game of Thrones waren de personages uitstekend geladen, in de spin-off House of the Dragon is hiervan nauwelijks sprake. Bijna iedereen is onderontwikkeld. Je kunt talloze boeiende, bijzondere of indrukwekkende karakters opnoemen uit Game of Thrones, nu blijf je steken op prins Daemon en tot op zekere hoogte koning Viserys.
‘World building ontstaat door de uitwerking van de mensen die erin leven, anders heb je een lege huls.’
Waar in Game of Thrones een personage makkelijk een hele aflevering voor zichzelf kon krijgen om hem of haar goed te ontwikkelen blijft dat in House of the Dragon achter. Een groot gemis. Neem de hoofdrol van prinses Rhaenyra Targaryen (of ieder ander willekeurig persoon): geen idee wat er in haar omgaat, wat haar voedt en wat haar heeft gemaakt tot wie ze is. Beslissingen zijn niet geladen. Bijna niemand krijgt diepgang waardoor je ze leert kennen, hen begrijpt en hun keuzes mogelijk ziet aankomen. Te vaak vraag je je af wat iemand gaat doen of waarom ze het hebben gedaan.
Natuurlijk is dit pas het eerste seizoen en moet men verder groeien. Toch komt het uit de lucht vallen als twee prinsen in de laatste aflevering ineens opstaan en zich laten gelden. Hiervoor heb je ze alleen gezien in wat trainingen op de binnenplaats en tijdens opstootjes met hun neven. Goed kennen doe je ze niet, waardoor de slotscène ook geen impact maakt.
In de wereld van King's Landing heerst veel politiek. Uithuwelijken en trouwen om de macht te behouden - zelfs binnen de eigen familie. Aflevering zeven (overdag gefilmd, lelijk bewerkt tot avond) is een mooi voorbeeld van politiek zonder overtuiging: een grote gebeurtenis in een laffe uitvoering. Het is steeds de kaarten klaarleggen voor later, maar explosies blijven uit.
Halverwege, aan het begin van de zesde aflevering, is het flink schakelen vanwege de grote tijdsprong inclusief wisseling van de halve cast. House of the Dragon beslaat vele decennia dus is het onvermijdelijk, maar lekker voelt het niet. Na de sprong van tien jaar volgt er nog één van zes jaar, welke iets beter uitpakt. Wel moet de sprong specifiek worden benoemd omdat de kijker anders in het duister tast. Het is net als zoveel andere momenten die zonder benoeming onduidelijk blijven. Een zwaktebod.
House of the Dragon lijkt te hebben geleerd van het teleurstellende achtste seizoen van Game of Thrones. Er is bij vlagen een vergelijking zichtbaar tussen Rhaenyra en Daenerys. Rhaenyra heeft niet de "wish to rule over a kingdom of ash and bone." De laatste aflevering dreigt even de verkeerde kant op te gaan, maar ondanks de juiste keuze voelt het allemaal te braaf. Dit eerste seizoen is beter dan het achtste seizoen, maar dat is niet zo moeilijk. Toch haalt de spin-off niet de zorgvuldigheid en aandacht van de seizoenen ervoor. World building ontstaat door de uitwerking van de mensen die erin leven, anders heb je een lege huls.
Het is doorbijten; soms zelfs worstelen. In House of the Dragon voelt geen enkel groot moment - het zijn er overigens niet veel - écht groots. Er gebeurt af en toe wat, maar impact maakt de serie nooit. De ruim tien uur die voorbij sleurt kent geen memorabele momenten. Voor een huis met draken komen de beesten trouwens weinig in actie.
Koning Viserys vraagt halverwege hoe hij zal worden herinnerd als koning. Het antwoord: niet spraakmakend, bijzonder of spectaculair; net als dit eerste seizoen van House of the Dragon.
Te zien op HBO Max
